Бузургони илму адаби мо барҳақ таъкид сохтаанд, ки “Ҳар ҷое агар дӯстӣ бошад, он ҷо душманиро ҳам мебинӣ”. Вақт, ки довари асосии ҳаёт маҳсуб меёбад, нишон дод, ки ТЭТ ҲНИ ҳаргиз таҷаллии хуршеди орзуву ормонҳои мардум, сулҳу оромӣ, меҳру муҳаббат ва садоқати бепоёни халқи тоҷикро ба Ватан-модар намехоҳад.
Сиёсати интихобнамудаи роҳбари фирории ин ҳизби террористӣ бо номи “сиёсати сабр”, ки онро солҳои охир пеша кардааст, нусхаи аслии барномаи “Ҳизб-ут-таҳрир” аст. Мутобиқи “сиёсати сабр” наҳзатиҳо дар навбати аввал бояд “қадам ба қадам” вазъи инқилобиро тайёр кунанд ва пасон инқилобро роҳандозӣ намоянд.
Ифротгароӣ ва террори динӣ-мазҳабӣ, ки аввал дар кишварҳои Ховари Миёнаю Наздик ва Осиёи Ҷанубӣ таҳррезӣ мешуд, имрӯз тавассути наҳзатиҳо террорист баринҳо ҳудуди хешро тавсеа бахшида, ба Аврупо “кӯч” бастааст.
Хиёнаткор Ватан надорад. Кабирии беимон ва ба халқу Ватан хиёнаткарда дар руйхати аввалини чунин шахсон меистад. Ин ифротии лаънаткардаи халқ бо кирдору рафтори хоинонаи худ имрӯз низ аз ниятҳои нопоки худ даст накашида, аз пайи туҳмату буҳтонҳои беасоси худ нисбати Тоҷикистон аз хоҷагони хориҷии худ “туҳфаҳои гарон” мегирад.
Аммо иродаи матин, қалби пурэҳсос, нерӯи созанда, боварии мардуми сарбаланди кишвар ба фардои дурахшонфаъолияти ғаразмандонаву ҷинояткоронаи ТЭТ ҲНИ-ро қотеъона маҳкум менамояд.
Ҳамаи мушкилоти мо фақат дар ҳолати сулҳу осоиштагӣ метавонад ҳалли худро ёбад. Аз ин рӯ, ҳар фарди солимфикру ватандӯст, хоса мо – ҷавононро зарур аст, ки масъулияти худро содиқона анҷом диҳем. Сулҳу суботи кишвар, арзишҳои миллӣ, таърих ва фарҳанги куҳани аҷдодиамонро чун гаҳвараки чашм ҳимоя намуда, барои боз ҳам ободу пешрафта гардидани Ватани азизамон аз имрӯза бештар камари ҳиммат бандем, зеро ободии Ватан масъулияти инсониву имонист.
Баҳодур Саломов
